Willaertshal

Naast een gunstige ligging had de stad een zogenaamd ‘stapelrecht’, wat betekende dat goederen die via de schepen aangevoerd werden, in de stad uitgeladen (gestapeld) en op de markt gebracht moesten worden. Schepen die omhoog of omlaag gingen op de Merwede en Lek, later ook schepen die over de Hollandse IJssel, de Rijn en de Waal vanuit zee de Brielse Maas bevoeren, waren eveneens verplicht naar Dordrecht te gaan. Uiteindelijk werd het stapelrecht in 1795 opgeheven.

Door de goede ligging en de gunstige voorrechten groeide Dordrecht in de periode 1350-1420 uit tot één van de grootste en rijkste steden van Noordwest –Europa, de zogenaamde ‘Gouden Eeuw’ van Dordrecht.

Door deze rijkdom en economische groei kon de stad Dordrecht een belangrijk centrum voor kunst en cultuur vormen. Stedelijke instellingen en rijke kooplieden kochten graag kunst aan, zodat veel kunstenaars in met name de zeventiende eeuw naar Dordrecht trokken. Na de economische bloei bleef Dordrecht een stad voor schilders, die uit binnen- en buitenland kwamen om het water, de lucht en het beroemde licht vast te leggen.

Dordrecht werd voor het eerste vermeld in een tekst uit de twaalfde eeuw, toen de stad nog werd aangeduid als Thuredrech en kreeg in 1220 stadsrechten.

In de 17e eeuw zette meesterschilder Adam Willaerts zijn schildersezel aan de oevers van de Noord en de Merwede. Hij liet zich inspireren door de levendigheid van de schepen op de rivier, gezien tegen het silhouet van Dordrecht. In olieverf heeft hij, in opdracht van het stadsbestuur van Dordrecht, vanaf dit punt, een karakteristieke gezicht uit onze Gouden Eeuw weten te vereeuwigen.